Ζακυνθινό ιδίωμα

Φιόρο μου αθάνατο

Φιόρο μου συ αθάνατο μιρακολόζο τσιέλο

λουμπάρδα ανάβεις τσι ψυχές κι έτσι κινάει ο μπάλος

μια σερενάδα θα σου πω και όλα μου τα θέλω

που σ’ έφτιαξεν απ’ την αρχή ένας Θεός μεγάλος.

Μοιάζεις τερόζο γαλανού σπετάκολο του ήλιου

και σαν σκοπέρτο του λευκού κι ενός Θεού ρεγάλο

ντα ρεκαμόδο της αυγής και ζέσταμα του τίλιου

η του Λεβάντε οκαζιόνε κι άρμα μου μεγάλο.

Πρετσιόζο μοιάζεις του λευκού κι εγώ σ’ ακομπανιάρω

παρέα με τις περγουλιές και τα γλυκά καντούνια

κάθε που θα ‘ρθει ο Αυγερινός φιόρο μου σε κορτάρω

τα μπρατσολέτα του Μαγιού επάνω σου μιλιούνια.

Μια ρεβερέντζα έχω για σε, σε κάθε απερτούρα

η κάθε σου μέρα λευκή και οι βραδιές σεράτα

άλλη δεν φτιάχνει ο Θεός για θα ‘βρει σκονταδούρα

φιόρο μου συ αθάνατο, είσαι η κάθε στράτα.

Ζακυνθινό γλωσσικό ιδίωμα

ρεκαμόδα: κεντητά στολίδια / καντούνια: σοκάκια / τσιέλο: ουρανός / περγουλιές: κληματαριές / φιόρα: λουλούδια / καντηλιέρια: κηροπήγια / μιρακολόζο: θαυμάσιο / λουμπάρδα: φωτιά με χαμόκλαδα / σερενάδα: καντάδα / τερόζο: θησαυρός / σπετάκολο: θέαμα / σκοπέρτο: ανακάλυψη / ρεγάλο: δώρο / ντα: σαν / ρεκαμόδο: κεντητό στολίδι / οκαζιόνε: ευκαιρία / άρμα: οικόσημο / πρετσιόζο: πολύτιμο / ακομπανιάρω: συνοδεύω / περγουλιές: κληματαριές / καντούνια: στενά σοκάκια / κορτάρω: φλερτάρω / μπρατσολέτα: βραχιόλια / ρεβερέντζα: υπόκλιση / απερτούρα: ευκαιρία / σεράτα: γιορτή / σκονταδούρα: εμπόδιο.

Κυριάκος Κυτούδης. Από την ποιητική συλλογή: «Ίτε παίδες Ελλήνων»